We snakken allemaal naar verbinding met anderen: mentaal, emotioneel, lichamelijk. Laten we eerlijk zijn, eigenlijk zijn we continu op zoek naar erkenning. We willen gezien en gehoord worden. Als we stress ervaren, is het vaak omdat we op dit vlak tekort komen. In quarantaine komt deze verbinding nog verder onder druk te staan.

Je alleen voelen tijdens corona

We missen het praatje bij de koffieautomaat, al is het maar over iets onnozels. Tegelijkertijd leggen we de lat heel hoog en proberen we een goede moeder, een fantastische schooljuf, een begripvolle partner en een productieve werknemer tegelijkertijd te zijn. Hoe vaak lach je nog de laatste tijd? Aangewezen op onze partners als we nu zijn, komt het vergrootglas op de liefdesrelatie te liggen.  Maar al onze behoeftes kunnen onmogelijk door één partner worden bevredigd. Of zoals Esther Perel het zegt: ‘Je vraagt één persoon om je te geven waar je ooit een heel dorp voor nodig had.’ 

Opgesloten en alleen voelen

En nu zijn de toegangswegen naar dat dorp ook nog afgesloten. Bovendien, als je de hele dag voor je werk al naar een computerscherm hebt gestaard en aan de telefoon hebt gehangen, heb je ’s avonds echt geen zin meer om dat nog eens te doen, met familie of vrienden. Je bent op. Het woordquotum van de dag is bereikt. Moe ben je. Daardoor wordt het dus behoorlijk lastig om de verbinding op te zoeken met de mensen om je heen.

Maar de hunkering is er wel. Het verlangen. Voordat het coronavirus COVID-19 ons aan huis kluisterde, was dat niet heel anders. Esther Perel deed bovenstaande uitspraak ver voordat iemand van COVID-19 had gehoord. De situatie is nu alleen nog nijpender. En nu zijn we echt opgesloten in onze huizen. We kunnen er niet meer voor weglopen. Er zijn geen vluchtroutes meer … 

Onrustige worsteling

De meesten van ons worstelen hier dagelijks mee. Het frustreert. Het maakt je onrustig. We weten niet wat, maar wel dát we iets missen. Als gevolg van die onrust worden we boos, of zijn we teleurgesteld in anderen. Omdat we ons gek projecteren en anderen verantwoordelijk maken voor ons aandachttekort. Het komt niet in ons op om in de spiegel te kijken. 

‘De ander is een geschenk’

Ik ben een aandachtsjunkie. En soms ervaar ook ik een tekort. Totdat een wijze vrouw tegen mij zei: ‘De ander is een geschenk’. Deze wijze vrouw (mail me als je naam en rugnummer wilt) was mijn super geweldige hypnotherapeut. Zij vertelde me dat je je partner ook op die manier kiest. Juist omdat je iets van hem of haar kunt leren! Overigens geldt dit ook van de andere mensen om ons heen: die irritante collega, dat vervelende familielid of die opdringerige buurvrouw.

Die ander is er niet op uit om jou kapot te maken. Of je het gevoel te geven dat je niet belangrijk genoeg bent. Laten we eens heel eerlijk zijn, vaak is die ander zich van geen kwaad bewust. En hoe goed luister jij zelf? Hoe goed geven we nu zelf aan wat we echt-echt-echt nodig hebben? Of wat we allemaal verwachten? En hoe veel verantwoordelijkheid nemen we zelf nu eigenlijk zelf? Deze geweldige vrouw leerde me dat de ander niet verantwoordelijk is voor mijn gevoelens, maar dat ik dat ben. ‘Hij maakt jou niet onzeker,’ zei ze. ‘Daar is hij waarschijnlijk niet mee bezig en dat kán ook helemaal niet. Jij kiest ervoor om onzeker te doen.’ 
Nou ja, toen was ik wel even stil …

In verbinding

Haar woorden waren heel verfrissend, want het betekende dat ik er dus iets aan kon doen! Dat ik er iets aan kon veranderen als ik me onrustig en hongerig voelde naar iets, iets dat ik miste. Misschien moeten we niet zo hard trekken en duwen aan de mensen om ons heen. Ophouden met pruilen omdat we zo ons best doen en nul erkenning krijgen. 

Wij kunnen hier zelf wat aan doen. Om te beginnen zouden we verantwoordelijkheid kunnen nemen. Eigenlijk kan iedereen wel iets meer met zichzelf bezig zijn. Ik bedoel écht (eerlijk) met jezelf bezig zijn. In plaats van doorlopend met kritische, oordelende vingers te wijzen naar wat de ander allemaal verkeerd doet. Laten we wel zijn, het voelt toch ook helemaal niet lekker? Zo leuk vind je jezelf toch ook weer niet, als je dat doet? Ik niet in elk geval. Begin bij jezelf. Waar heb je last van? En is er een mogelijkheid dat jij jezelf kunt geven wat je zo mist? Of de ander kunt zeggen wat je nodig hebt? Is het mogelijk om deze gekke, soms moeilijke tijd te gebruiken om in verbinding te komen met jezelf? Wellicht voel je je dan ineens een stuk minder onrustig en alleen.

Kun je wel een beetje hulp gebruiken om te verbinden met jezelf en de ander? Mail mij vandaag voor een afspraak.