Mijn jongste zoon is afgelopen week 5 jaar geworden. En dat is nog al een dingetje voor mij. Zo’n verjaardag. Als het op mijn kinderen aankomt moet het wel goed zijn. Nou ja, ik lieg, het moet perfect. Dus zo rondom de verjaardagen word ik een hysterische perfectionist.

De kinderverjaardagen moeten perfect zijn

Een perfectionist in die zin, dat ik wil zorgen dat hij een perfecte dag heeft. Dit is ook direct de reden waardoor ik zolang een verborgen perfectionist ben geweest. Een verborgen perfectionist omdat ik niet over alles controle hoef te hebben, omdat mijn standaard niet huizenhoog ligt en omdat ik zeker geen pietje precies ben.

Ik zit niet echt met slordigheid

Normaal gesproken ben ik zelfs best een relaxed type, denk ik, hoop ik. Als ik iets probeer uit te leggen aan een cliënt bijvoorbeeld, vind ik fijn om te tekenen, maar dat ziet er werkelijk niet uit. Slordig, rommelig. Gewoon ronduit lelijk. Het belangrijkst is dat de cliënt begrijpt wat ik probeer te doen. Als dat gelukt is, is het wat mij betreft geslaagd. Ook kan ik best aardig koken. Maar het ziet er nooit, nooit, nooit zo uit als in een kookboek. Het lijkt er niet eens op. Daar zit ik ook niet mee.

Ben ik een perfectionist?

Dus ben ik een perfectionist? Ik dacht het niet. Maar dan die kinderverjaardagen… Hoe herinner jij je verjaardagen als kind? Was het niet de leukste dag van het jaar? In mijn herinnering wel. Ik kreeg een groot cadeau, ik wist nooit wat het was, maar het was altijd precies wat ik wenste, ik mocht zelf kiezen wat we gingen eten, ik voelde me één dag per jaar echt dolgelukkig. De mooiste dag van het jaar. Het was bijna magisch en ik vòelde me bovendien echt jarig.

Mislukte verjaardagen

En dat wil ik ook zo graag voor mijn kinderen. Maar dat mislukt eigenlijk steeds, voor mijn gevoel. Bijvoorbeeld omdat het cadeau wat we hebben uitgekozen te klein is, of precies het verkeerde. Of omdat er niemand komt en iedereen op vakantie is. En dan is het corona en komt er niemand tegelijk, waardoor het natuurlijk helemaal niet als een verjaardag voelt. En eigenlijk zijn er ook nooit vriendjes om mee te spelen.

Hij wilde een piñata en chocoladetaart

Tom werd vijf jaar en wilde een piñata en chocoladetaart. Nu blijk je piñata’s te kunnen bestellen op internet, dus dat was al mooi nieuws. En hij wilde ook een partijtje. Maar als je vijf bent, heb je iedere dag weer een heel nieuwe vriendengroep en is je beste vriend vandaag, morgen echt superstom. Dus ik probeerde hem (ruimschoots op tijd) regelmatig te bevragen wie hij dan wilde uitnodigen, in de hoop steeds dezelfde namen te horen. Maar nadat hij één keer naar het leek willekeurige namen had geroepen van kinderen die we helemaal niet kenden, wilde hij er daarna ‘niet meer over praten’, wat het een uitdaging maakte om het perfecte partijtje te organiseren.

Ineens moest er nog een kindje mee

Mijn man besloot dat hij kinderen uit mocht nodigen die al eens bij hem hadden gespeeld en dat leek na wat gesputter oké. Tot vorig weekend, toen zette hij het plotseling op een huilen omdat Thijs ook moest komen en we Thijs niet hadden uitgenodigd. Inmiddels hadden we teveel kinderen voor het aantal auto’s. Maar wat maakte het ook uit? Tom wilde Thijs op zijn partijtje, dus namen we Thijs wel mee op de fiets.

Hij was blij

En Tom was blij. Hij had zijn piñata. Er was chocoladetaart en Thijs was er ook. Hij was aan het lachen, aan het spelen, bewoog zich met zelfvertrouwen en ik keek op een afstandje naar mezelf. Naar mezelf en naar hem. Ik voelde de druk, dat het allemaal goed moest. Maar ik voelde ook wat anders dit jaar. Ik was aanwezig.

In zijn korte leventje heeft hij wel wat meegemaakt

Tom heeft in zijn korte leven al wat hobbels en bobbels meegemaakt. Voordat hij drie was, is hij twee keer geopereerd. Hij had moeite met eten, slapen en ademen. Hij was tot zijn vierde enorm eenkennig en leek bang voor de wereld. Hij durfde niet naar school en we moesten hem schreeuwend en trappend in het kinderzitje proppen.

Als ouder laat je steeds meer los

En nu slaapt het kleine mannetje ’s nachts door. Hij blijft hij aan tafel zitten, ook al vindt hij het eten niet zo lekker. Hij is gegroeid en los gekomen. En ik ben zo trots. Op alles wat hij is. Op de angsten die hij zelf heeft overwonnen. En ik voel ook met mezelf mee. Omdat ik hem als moeder alleen maar wil beschermen. En ik zo ontzettend graag wil dat hij zich veilig voelt, dat hij gezond is, dat hij lekker in zijn vel zit. En dan moet je als ouder loslaten, ieder jaar een stukje meer, omdat ze het uiteindelijk helemaal zelf moeten doen. Mogen vallen en opkrabbelen. Dat je alleen maar kan kijken, van een afstandje. Ik weet dat perfectie niet bestaat. Maar deze dag was Tom echt heel erg blij. Dus deze verjaardag is het gelukt. De perfectionist in mij is tevreden.