Mijn man laat regelmatig zijn vieze sokken slingeren. Soms liggen ze prachtig uitgestrekt  pal naast de wasmand. Meestal vind ik ze ergens op een propje op de grond, haastig uitgedaan. En even for the record: ik heb het niet over van die vrolijke, gekleurde herensokken. Nee, sportsokken. De meest foute, seksloze sokkensoort die je maar kunt dragen. Hierdoor voelt het alsof hij zegt dat ik niet belangrijk ben.

Niet belangrijk

We zijn nu twaalf jaar samen en ik geloof dat ik er prima mee kan leven dat dit de sokken zijn die hij draagt. Wel vind ik het een probleem dat die vieze, seksloze sokken niet in de wasmand belanden. Het zijn trouwens niet alleen die sokken. Het zijn ook z’n schoenen, die hij uit doet en precies op de plek waar hij ze heeft uitgeschopt, blijven ze dan liggen. Waar maak ik me druk om, denk je misschien. Dit is toch helemaal niet belangrijk?

Tijger

Ik ben bang van wel. Voor mij is het een red flag. Alarmbellen gaan af. Ik weet hoe belachelijk het klinkt. Maar het zijn natuurlijk niet die schoenen of sokken waar ik zo boos over word. Ik heb het gevoel dat hij er iets anders mee zegt tegen mij. Ik heb het gevoel dat hij mij niet belangrijk genoeg vindt, dat ik niet goed genoeg ben, dat ik er niet toe doe. En het toelaten van die emotie, vind ik doodeng. Ik wil niet huilend naast de wasmand ter aarde storten. Wel kan ik super goed boos worden. Kijk mij nu eventjes sterk zijn. Ik ben een tijger. Ergens, onbewust denk ik, vind ik boosheid een soort van betere emotie.

Sterk

Het is makkelijk om me sterk voor te doen. Een kwaliteit waarvoor we elkaar op de schouders kloppen. Als iemand iets afschuwelijks heeft meegemaakt en direct weer doorgaat met het leven, dan vinden we dat allemaal geweldig. In onze cultuur weten we ook niet zo goed hoe om te gaan met lastige emoties. Niet laten merken wat je voelt, of denkt, is compleet normaal. Zo zijn we opgevoed. Tenminste, ik wel.

Jij bent niet belangrijk

Op het moment dat ik die vieze sokken ergens vind, of schoenen waarover ik struikel, dan raakt dat me. Die sokken die zeggen tegen mij:

• ‘jij bent niet belangrijk.’
• ‘Het maakt niet uit waar ik mijn spullen laat, ik hou geen rekening met jou.’
• ‘Jij ruimt het toch wel op, stomme muts.‘

Zoiets. Dat voelt als een persoonlijke afwijzing. Ik ben verdrietig, verstopt onder boosheid. Ik vind het lastig om dit te voelen, omdat ik dat niet wíl voelen. En om vervolgens bij dat gevoel te blijven en ook vanuit deze emotie te reageren, vanuit zachtheid, is helemaal ondenkbaar. Zelfs bij mijn eigen partner voel ik me dus onveilig om zo kwetsbaar te zijn. Ik word boos, of geïrriteerd en ik realiseer me meestal niet eens dat ik me eigenlijk verdrietig en afgewezen voel.

Pijn

Toch vind ik het fijn om wel te weten waar mijn pijnpunten zitten. Dat helpt me om het echte gesprek te kunnen voeren. Het gesprek over mijn pijn. Als jij ook wel eens boos wordt en een buiten proportionele reactie vertoont die niet echt passend is in de situatie, zoals ik met die sokken, dan weet je dat er bij jou ook op zo’n wond wordt gedrukt.

Vechten

Als je allebei reageert vanuit boosheid (agressief) of verdediging (defensief) dan blijf je weg bij het onderliggend probleem. En ook bij de oplossing! Daarmee kom je in zo een welles-nietesdiscussie waarbij je alleen maar bezig bent met de ander te overtuigen dat het vooral jouw schuld niet is. Het zorgt voor onveiligheid en je beweegt van elkaar af.
Beter kan ik de volgende keer huilend als een baby met die schoenen in mijn hand op de grond blijven zitten. Waarschijnlijk staan die schoenen dan voortaan gewoon lekker in de gang. Niet belangrijk. Probleem opgelost.

Niet belangrijk?

Als ACT en zelfcompassiecoach begeleid ik cliënten in Amsterdam en Zaandam. Lees hier meer over wat ik voor je kan doen als liefdescoach en ga voelen hoe belangrijk jij eigenlijk bent.

Amerikaans onderzoeksprofessor en socioloog aan de Universiteit van Houston Brené Brown heeft een mooi boek geschreven over de kracht van kwetsbaarheid. Bekijk ook het youtube-filmpje: Brene Brown: de kracht van kwetsbaarheid