Chocolade verslaafd: Iedere keer dat ik de koelkast opentrek, en dat is best vaak, ligt hij daar te liggen. En dan zie ik hem dus. Een enorm groot tablet Milka melkchocolade met hazelnoten. Mijn lievelings. Soms koop ik zo’n reep, zoals laatst. Omdat ik dan zielig ben en ik nu echt echt echt even heel veel chocola moet eten.
Chocolade verslaafd: overdag lukt het nog wel
Eigenlijk gaat het overdag nog wel, dan werk ik, ben ik druk, en kan ik het managen. Maar als de zon wat zakt. En al helemaal als de kinderen op bed liggen en ik me op de bank heb geïnstalleerd met mijn kopje thee dan is die daar, die zin. Mijn lichaam roept, nee, schreeuwt: ik moet chocola eten! Zoals dieren voelen wat goed voor ze is, zo voel ik dat ik chocola nodig heb. Niet wel een beetje zin ofzo. Nee, het is echt van een andere orde. Het is een heftige alles overschreeuwende craving.
Waarschijnlijk heb ik een magnesium tekort
Nu heb ik dit laatst gegoogled en daar leer ik dan van alles van. Hormonen, conditionering… maar ook dat mijn lichaam magnesium nodig heeft. Dus heb ik een pot magnesiumpillen gekocht maar mijn lust voor chocola is er nog steeds. En die zin is trouwens ook helemaal niet minder geworden. Vervolgens continueer ik mijn onderzoek en lees ik dat een magnesiumtekort in Nederland nauwelijks voorkomt. En ik laat de pot verstoffen in de kast.
Zolang ik me kan herinneren, ben ik al chocolade verslaafd
Zolang als ik me kan herinneren, ben ik al chocolade verslaafd. Ja, nou en, denk je misschien. Wat is het probleem?! Het zit zo. Als ik zou toegeven aan die zin zou ik heel erg dik worden. En dan ben ik minder fit, zit ik minder lekker in mijn vel, word ik ongelukkiger, onzeker. Ook krijg ik pukkels en allerlei nog veel vervelender lichamelijke ongemakken. En bovenal, dan krijg ik een eetprobleem.
In mijn puberteit had ik een eetstoornis
Eerder schreef ik al een blog over mijn overtuiging dat ik mezelf vroeger te dik vond. Daardoor kreeg ik in mijn puberteit een eetstoornis. Ik weet nog dat mijn huisarts dat op z’n doorverwijsblokje opschreef. Toen kon ik er echt niet meer onderuit.
Gedachtes beheersten mijn leven
De gedachtes over eten beheersten mijn hele leven. En dat is doodvermoeiend. Mooie herinneringen werden gekleurd door al die hopeloze gedachtes over eten en slank zijn. En die gedachten wilde ik niet hebben, dus ik was voortdurend in gevecht met mijn eigen hoofd (en met mijn lijf natuurlijk). Een strijd waar ik als verliezer uitkwam en dat wil ik nooit, nooit, nooit meer meemaken.
Maak bewuste keuzes
Inmiddels is er gelukkig een alternatief. ACT en zelfcompassie kan je helpen jezelf te accepteren. Zodat je bewuste keuzes kan maken. Je hoeft echt niet al je joie de vivre op te laten slokken door verstikkende schuldgevoelens omdat het niet lukt om naar de sportschool te gaan of je eetpatroon om te gooien.
Nooit meer chocola
Chocola is het bruggetje naar mijn eetprobleem. Het is een dunne lijn en balanceren vraagt ook wel iets van me. In theorie zou ik het besluit kunnen nemen nooit meer chocola te eten. Voor de meeste verslavingen is dat eigenlijk de meest succesvolle oplossing. Maar dat wil ik niet. Want af en toe wil ik er aan toegeven. Ik wil het eens in de zoveel tijd voor één moment wel loslaten. Heel bewust. En dat ga ik plannen. Ik plan een avond waarop ik alleen thuis ben en ik heel bewust dat (veel te grote) stuk chocola ga opeten. De verleiding is groot, maar de televisie zet ik niet aan. Ook ga ik geen boek lezen, mijn telefoon leg ik weg. Het enige wat ik ga doen is heel mindful die chocola opeten en ervan genieten. Zonder schuldgevoel.
Wil je meer over dit onderwerp lezen, lees dan het boek Lichter Leven van Liselotte Delwel.
